Podzielona Kraina - I.17

Olwen dotarła do granic lasu. Tam usiadła na pniu i czekała. Zapadł zmierzch, pojawiły się gwiazdy. W oddali widziała ciemne morze.

Z mroku wynurzył się jakiś kształt. Przestraszyła się, lecz okazał się jej ojcem.

– Coś długo nie wracacie – powiedział.

– Pan Gotier miał wrócić po kij… i wciąż go nie ma!

Rohałt bez słowa zagłębił się w las. Po jakimś czasie wrócił w towarzystwie Wiedźmy. Trzymała w ręku kij.

– Nie ma sensu go szukać – powiedziała cicho. – Właśnie wciągnęły go wiły.

Rohałt wzdrygnął się.

– Dlaczego go nie uratowaliście? – zapytała Olwen i rozpłakała się. – Był taki dobry!

Wiedźma położyła rękę na jej ramieniu.

– Nie mogę powstrzymać kogoś, kto robi coś z własnej woli – wyjaśniła. – Poza tym, byłoby trudno, przekroczył granice bzu…

Rohałt podsumował szorstko:

– Ech, ta ich cała mądrość, chodź, Olwen. Wziąłby kij, to by nic nie było!

Poszli.